Posts Tagged ‘Portugalete’

Zorionak Portugalete! Zorionak Bizkaiko Ikastolak!

2013/05/28

Ibilaldia egun bateko jaia dela dirudien arren, Ibilaldia egun askotako lana da, pertsona askoren esfortzu eta ametsa, euskararen aldeko apustua egin eta Bizkaiko Ikastolei laguntzea helburu duten hamaika euskaltzaleren orduak dira Ibilaldia, hizketaldiak, telefono deiak, irribarreak, malkoak, ardurak… hainbeste gauza…

Trapagaranen ospatu zen iaz Bizkaiko Ikastolen aldeko jaia, ez zen jai makala izan Itxaropena Ikastolak egindakoa, 300 familia inguruko ikastetxea, bigarren lerroa azken urteotan ari dena sartzen, Meatzaldeko ikastola bakarra, erronkari eusten jakin zioten, eguraldiak azken egunetan etzuen lagundu, Atheltickek ere konplikatu zituen gauzak pittin bat, baina “i2.zero” handia izan zen.

Trapagan bertan hartu zuen lekukoa Asti-Leku ikastolak, eta haren izenean Txus, Ikastolako zuzendariak. Gogoz eta zetorkionaz guztiz jabetu barik (jakin izan balu batek daki lekukoa bertan ez ote zuen utziko…!) lanean jartzea tokatzen zitzaion, berari eta ikastolako famili, haur, irakasle, guraso… guztiei.

Urtean zehar, akaso nire pertzepzioa izan da, baina herrian ez da Ibilaldia girorik lar sumatu, egon dira ekintzak, noski! batzuk agian ikusgarriagoak, beste batzuk urrunago geratu izan zaizkidanak… baina euskaltzaleok aspaldi genuen buruan Maiatzeko azken Igandeko zita.

Udaberri euritsua ari gara eukitzen baina Igandean eguzkiak argitu zituen Portugaleteko kaleak, goizean goizetik eguraldi benetan polita euki genuen, egunaz gozatzeko modukoa. (Penitentziaren bat egin beharko dute agian batzuek Lorentzo jaunari ordaintzeko, baina… horretan enaiz sartuko!)

Heldu ziren politikariak ikastolara, bakoitza bere kolorekoekin, bakoitza bere kanpaina propioa egiteko intentzioarekin, batzuk, zoritxarrez, erdaraz be zuzendu ziran bertaratutakoei, beste batzuek argazkian agertzea beste helbururik etzuten, baina berdin da, ez ziren eguneko protagonistak, egunak beste protagonista batzuk zituen.

Dena prest, ikasleak, eta irakasleak, txosnak prest, puzgarriak prest, janaria prest, ikastoletako jendea Portugaletera iristen, autobusak… den dena gurera etortzeko ziren guztiei harrera egiteko prest.

Zoriontzeko modukoa Igandekoa, ez bakarrik Asti-Leku ikastolako jendeari, baizik eta benetan gure herriko jendeari, uste dut sekula ez ditudala Portugaleteko bazterrak hain beteta ikusi, jendea han hemenka, jai giroan, musikaz gozatzen, ibilbidean, argazkiak egiten… eta batez ere, Ezkerraldean, eta Portugaleten euskaraz bizi gaitezkeela eta bizi gura dogula ozen esaten, entzun behar duenak entzuteko, barrenak askatzeko, gureaz gozatzeko.

Ikastolak Ibilaldiaren erronkari eutsi dio, baina lortu du nire ustetan are garrantzitsuagoa den beste zera bat bebai, lortu du herrian egotea, lortu du Ikastolako guraso edo irakasle ez direnek ere Ikastolaz hitz egitea, ikastolak egindako esfortzuaz hitz egitea, lortu du kalean egotea, jendearen artean, jai giroan, hurbil.

Barrutik bizi izan dut Ibilaldi bat antolatzea zer den, Igandean bertan trago eta trago artean malkoren bat be jausi zitzaidan, eta ziur nago antolatu litezkeela gauzak hobeto, edo ezberdin, edo akaso goitik eta behera aldatu jaiaren formatua, bakoitzak modu baten ikusiko du, baina batzuei behintzat ez zaigu hain errez ahaztuko Igandean bizi izan genuena, eta ziur nago, gaur oraindik ere asko eta asko lehertuta egongo badira ere, urteko esfortsu danen erantzuna izan zala Igandekoa, lanean aritu den orok bere lanaren trukean ezer eskatu ez duen horrek, hortxe euki du trukea.

Zorionak Bizkaiko Ikastolei, finean, aurten Asti-Lekuk lortu duena datorren urtean Gernikak eta 2015ean berriz be Ezkerraldeak lortuko dute.

 

Izan zirelako gara, eta garelako… Ongi Etorriak!

2006/05/01

Ongi Etorri bero bezain unkigarria jaso zuten atzo Portugaleten Felipe Gonzalez, Angel Alkalde, Peio de Vega eta Ana Lopezek.

Nautika eskolako ekitaldi aretoan zen hitzordua 19:30etan , 19:15ak inguruan jadanik jendez lepo zegoen ingurua, zehaztutako orduan zabaldu zituzten ateak, eta hogei minutu luzez etengabe sartzen joan zen hara gerturatutako jendea.

Ekitaldiari hasiera eman zitzaion ezkerraldean azken hilabetetan bizitako momentu latzak gogoratuz, horretarako oso ondo prestatuta zuten bi ahotsek gertakizunak kontatu zituzten argazkiak pantaila erraldoian agertzen ziren bitartean. Lehenengo Igor Anguloren heriotza, ostean Baruren agurra, tartean manifestaldiak, Ertzaintzaren oldarkeria,eta jadanik ezagun dituzuen beste gertakari tristeak.

Gertakari tristeak, baina Ongi Eorri eguna zen atzokoa, eta beraz, tristezia hori ezin ahaztu daitekeelarik, lau Portugaletearrei ongi etorria emateko unea zen.

Felipe Gonzalez, “PIN”, 17 urtez preso Espainiar estatuko presondegi desberdinetan. Angel Alkalde, ezker abertzaleko militante ezaguna, Muguruzaren hilketaren ostean politikan sartu eta urte batzuk beranduago iheslari gisa Euskal Herritik alde egin behar izan zuen, orain urtebete inguru atxilotu zuten audientzia nazionalean epaiketa batera zihoala, tartean hainbat osasun arazo. Peio de Vega, Portugaleten lar ezaguna, arraun taldeko entrenatzailea urte mordoan zehar, 5 urteko kartzelaldia beteta bi epealditan, otsailaren 14an askatu zuten.

Ana Lopez Barrio, euskal preso politikoa Soto del Realen, bere kide Roberto SAinzekin atxilotu zuten orain bi urte baino gehiago, martxoaren hasieran bere mutil Roberto Aranjuezeko kartzelan hil zen ,martxoaren 24an askatu zuten behin behineko espetxealdian zegoela.

Agertu ziren tula gainean, zein baino zein dotoreago, berriro etxean, berriro ezkerraldean.

Kantuak entzun zituzten, bertsoak, dantzariek ere omenaldirik beroena egin zieten, loreak eskaini eta hamaika musu eman han geunden guztion izenean.

Txalo zaparrada ugari jaso zituzten, bai haiek laurek baita atzokoan zuzenean edo zeharka omendutako Igorrek eta Baruk, eta haiekin batera, ezkerraldeko preso guztiek, eta nola ez, beren senideek, astero astero tinko mantentzen direnek beren senide eta lagunak maite dituztelako.

Txaloak nagusi, irribarreak, poztasuna ukitu garratz batekin, eta tartean, hainbat malko, ezin ekidi zitezkeenak. Mukuzapia eskuan, ondokoei begiratu eta antzeko panorama ikusten zen.

Ongi etorria berezia, hotza batzuen esanetan, han geunden denak zer ikusiko zain, eserita eszenatokiari begira. Merezi izan zuen.

Felipek, Angelek, Peiok eta Anak taula utzi zuten 45 bat minuturen ostean , orduan Juan Mari Olanok, Askatasuneko kideak hartu zuen hitza. Euskaraz lehenengo eta gure inguruaren errealitatea ezagututa erderaz geroago, esan zituen esan beharrekoak. Batzuek mitin politiko hutsatzat hartu zuten , ez ziren ez hitz soilak esan zituenak,ordea.

BERRIA; http://www.berria.info/testua_ikusi.php?saila=euskalherria&data=2006-04-30&orria=013&kont=830

GARA;http://www.gara.net/idatzia/20060429/art162092.php

A Miren Azkarate (Mikel Quintela Alvarez)

2006/03/11

Desde la responsabilidad que ejerces en la portavocía del Ejecutivo de Gasteiz, y después de leer detenidamente las declaraciones realizadas esta semana, no tengo por menos que dirigirme a ti, sin interés de discutir públicamente y poniéndome a tu disposición para que, si lo crees necesario, paseemos por Portugalete y preguntemos a los jarrilleros qué imagen se les ha quedado de lo acontecido el pasado sábado. Voy a narrarte lo que yo viví.

Soy amigo de Baru, ambos hijos de emigrantes que en nuestra adolescencia nos dimos de bruces con la represión y nos empezó a picar el gusanillo y, después de un recorrido juvenil, llegamos a una conclusión y no era otra que queríamos, como otros muchos, una Euskal Herria independiente, socialista y euskaldun (los que nos conocen saben que en esto último dejamos mucho que desear).

Me voy a saltar todo lo ocurrido desde que el viernes la familia, los abogados y amigos fuimos a Aranjuez a traer a «casa» a Baru, a quien la Ertzaintza arrebató una madrugada de Portugalete y al que ese Estado tan democrático que llaman España, después de dos años y pico, seguía manteniendo preso preventivo, separado con premeditación de su compi Ana, y apretándole hasta asfixiarle. Porque ­igual es lo que yo he vivido­ le han asfixiado, ¿no?

El sábado a la tarde, más o menos en la provincia de Burgos ya contamos con la presencia de agentes de paisano y hasta pudimos «compartir» en Pancorbo con dos de ellos un vino ellos y nosotros un agua, porque en estas circunstancias la boca se seca demasiado. El teléfono no dejaba de sonar y se oían pelotazos en Santurtzi y en Portu. «Golo, me decían, esto no lo has visto en la vida, el parque precintado y no dejan entrar a nadie ni en Portu ni en Santurtzi…», «Han entrado al cementerio y se han llevado la megafonía y las flores», «está todo prohibido». Los coches en los que viajábamos eran cómodos pero parecían latas de conserva; todas las noticias que nos llegaban eran de represión. «Han dicho que no se puede hacer nada, prohibido todo tipo de acto». Nadie se había dirigido a la familia ni a los amigos para decirnos que se podía realizar algún tipo de acto.

Llegamos al peaje de Laudio, se acercan dos agentes uniformados y nos dicen que nos «escoltan» y que diez coches podrán pasar el cordón y entrar al tanatorio. Primer contacto y primera pregunta que nos hacemos: diez coches, ¿en qué se basarán para tomar esa decisión? ¿Conocerán cuánta familia y amigos tiene Baru o es que diez es un número bonito?

Llegamos a Portu y un agente de paisano ­y, por supuesto, todos los agentes siempre encapuchados­ nos dice que vayamos derechos al tanatorio. «No, perdona, a Baru le queremos llevar a hombros hasta el tanatorio y que las miles de personas que han venido le den su último adiós». Recibimos tensión, empujones, malas contestaciones, para que, des- pués y a regañadientes, Baru, con su familia, Rafa y Arnaldo, y dentro del coche, «escuche» el “Eusko gudariak” y un «gora Baru». Siguen todo tipo de vejaciones por parte de los agentes. Y nosotros sólo queremos, sólo pedimos y al final exigimos que, pase lo que pase, Baru va a hombros.

No pasa nada más, en principio, pero deciden que sólo pase parte de la familia y de los amigos. Otros, suplicando a los agentes y con lágrimas en los ojos, sollozando, «por favor, no nos quedan fuerzas, dejarnos pasar. ¿No veis que estamos dentro del cordón policial, que somos allegados? Más vejaciones, humillaciones, risitas…

Llevamos a Baru como se merecía, a hombros, al tanatorio. Allí estaban más amigos, sus hermanos y su ama y, después de dejarle, nos dimos cuenta de que faltaban allegados. Su hermano y yo les fuimos a buscar «…Se acabó, no pasa nadie más…». Después de unos muy tensos minutos nos tuvimos que retirar, no sin antes sufrir vejaciones, y, por supuesto, sin allegados.

Llevaba Baru una media hora en el tanatorio cuando nos toca otra tanda de mofas y vejaciones. Los agentes se colocan en la puerta y dicen que tienen orden que no entre nadie «…perdona, estamos dentro del cordón, venimos desde Aranjuez. ¿Quién ha dicho que nadie más…?». Fuera habíamos quedado abogados, mahaikides, su peña del sindi y amigos. Un agente nos dijo que llamáramos a Balza, que estaba tomando un café, que para qué queríamos entrar más gente a esta feria, y más lindezas. Por supuesto, si alguien se mueve, palo.

Llega la familia de Ana y se encuentra con la pared de agentes y le digo a su ama que no nos dejan entrar, que no sabemos lo que ha pasado. La familia de Ana aún no había estado con Baru. Me dirijo a un agente y le digo: «Por favor, pensar un poco, dejadnos llorar delante de Baru; no puede haber órdenes que os obli- guen a que lloremos delante vuestro».

Después de 5 minutos se abre el cordón y algunos agentes se ponen a mear a 3 metros del tanatorio; menudo apretón, se les recriminó y contestaron con insultos. Y, ya entrada la noche, se fueron, hasta el lunes a la mañana. Nadie se ha dirigido aún ni a familiares ni a amigos para nada.

Igual, no fue esto lo que pasó, pero esto es lo que yo he vivido. Nadie se ha dirigido a la familia ni a los amigos para decirles (sic): «Se les comunicó a familiares y amigos que podrían hacer los actos que quisiesen». Además, como si para llorar tuviéramos que tener permiso.

Para finalizar, y relativo a (sic): «Las imágenes que hemos visto el fin de semana no dejan lugar a dudas de que sí se ha podido reunir y despedir…». Son muchas las jarrilleras y jarrilleros que se han dirigido a nosotros para decirnos que no entienden la actuación de los agentes el sábado, que cómo el Ejecutivo e Interior habían hecho eso… personas de todo tipo de ideología. Esa es la imagen que se ha quedado en nuestro pueblo, ésa es la prueba del algodón.

Quienes conocían a Baru y a sus allegados ya saben que no había motivo para no dejarle recibir un emotivo adiós, porque en Portu, al fin y al cabo, los jarrilleros nos conocemos todos, a Baru también, y algunos le queremos y otros le respetan.

Un abrazo, Miren (permíteme que te tutee). Si quieres contrastar lo que yo he vivido y que igual no ha pasado, de verdad, paseemos por Portu y contrastémoslo. Porque, como bien dices tú, este país lo tenemos que construir entre todos.

Esto es solo para ti, Baru. La próxima vez que te vea no te sorprendas, ya no se la tendremos que jugar y no será para 40 minutos. Pero para vernos esta vez, lo siento, espero que pase mucho tiempo, aquí queda mucho por hacer. Un abrazo.

PD: me había prometido a mí mismo que no iba a escribir nada, Baru, pero no podía callarme ante, como poco, algo que está faltando a la realidad. Ni a la familia ni a amigos nadie nos ha dicho nada, esto es lo que yo he vivido, que igual no ha pasado. –

http://gara.euskalherria.com/idatzia/20060310/art154955.php

Cuando el cariño vence a la tristeza

2006/03/07

Llegaron una noche y se llevaron a ambos. Más de dos años después, Ana López regresó a Portugalete para despedir a su compañero, Roberto Sainz, que fue ayer incinerado. Y se encontró con una muestra de afecto que logró arrancarle una sonrisa.

Los restos mortales de Roberto Sainz fueron incinerados ayer por la tarde en Portugalete. Un día más, la asfixiante presencia policial trató de impedir que los allegados de un preso muerto en la cárcel sintieran de cerca el calor de sus vecinos y amigos. Y así durante ocho jornadas consecutivas, desde que se conociera el lunes de la pasada semana la muerte de Igor Angulo.

Pero los familiares de Roberto Sainz no se quedaron solos. Muchas fueron las personas que se acercaron a las puertas del tanatorio en el que reposaban los restos del portugalujo. Algunos entraron en las instalaciones, pero fueron desalojados posteriormente por la Policía autonómica.

La Ertzaintza había cortado también el acceso para los vehículos, así que hubo que subir a pie la cuesta. Algunos ya estaban allí a primera hora de la tarde, dispuestos a aguardar el tiempo que hiciera falta con tal de transmitir sus ánimos a Ana López, compañera de Roberto Sainz y presa preventiva en Soto del Real.

Ya lo decían las pancartas situadas a la entrada de Portugalete: «Ana, maite zaitugu». Y Ana llegó minutos antes de las siete de la tarde, a bordo de un coche granate. Bajó del vehículo junto a varios agentes de paisano y de repente vio ante sus ojos un pasillo formado por decenas de ikurriñas, mientras escuchaba gritos de ánimo. Allí estaban rostros conocidos de diferentes organismos de la izquierda abertzale como LAB ­sindicato del que Sainz fue liberado­, Batasuna, del movimiento pro amnistía y Etxerat.

La alegría de ver todo ese cariño pudo en ese momento más que la tristeza por la muerte de su compañero. Y esbozó una sonrisa. Seguramente, la primera desde que el pasado viernes se enteró a través de una asistenta social de la triste noticia. Fueron unos pocos segundos, puesto que los agentes la introdujeron rápidamente dentro del edificio, donde aguardaba el resto de la familia.

Pasados unos minutos, desde el lugar donde se velaban los restos de Roberto Sainz comenzó a surgir una melodía conocida. Los familiares estaban entonando como despedida el “Eusko Gudariak”. Y aquellos que estaban en el exterior se sumaron puño en alto al himno de homenaje, reiterando a los allegados que estaban acompañados en esos momentos.

Gaur ere… anzteko berriekin zoritxarrez…

2006/03/05

Ez naiz ez nire diskurtso politikoa botatzen jarriko. Ez daukat ez gogo ez indarrik. Argi daukat atzo ikusi nuena, argi daukat nire herria bahituta ikusi nuela demokrazia goraipatzen duten horien aginduz, baina zuek ere, nahi izan duzenek behintzt, neurri handi batean, ikusi duzue hedabideetan.

Atzo bizitako amorrua, atzo bizitako inpotentzia, egindako negarrak, Baruri azken agur duin bat egiten ez uzteak sortu zidan negargura, sortu zidan gorrotoa… niretzat eta nirekin konpartitu nahi dituztenak gordeko ditut.

Bi lagun galdu ditugu, eta hori gutxi balitz, Ertzaintzaz inguratuta eman dugu asteburu osoa, eta ea zelan datorren hastera doan aste hau.

ETBko langileak haserre agertu dira gaur, antza atzoko istiluetan telebista publikoaren kamera bat uretara bota zuten manifestariek, zergatik ote? Agian Roberto Sainz Olmos, guretzako “BARU” etengabe ETAko kidetzat jo dutelako? Robertok, ez zuen epaiketarik, Roberto bi urte baino gehiagoz egon da karztelan zergatik jakin gabe, hasi gaitezen “a hablar con propiedad y a dar informaciones verdaderas”

Gauza bakarra daukat argi, gauzek ezin dute horrela jarraitu, atzokoa bezalako egoerak, Irailean orain 3 urte gertatutakoa ekarri dit gogora, eta egun hartan esan nuen bezala, gauzek ezin dute horrela jarraitu…

EIDER ANDRES

Erreferentzia batzuk ikusi ez duenarentzat:

ETB (bideoa)

TELE5 (bideoa)

BERRIA (albisteak)

GARA (albsiteak)

Aste beltz amaigabea

2006/03/03

Aste luzea ari da izaten martxoaren lehenengo hau. Ostirala bada ere, badirudi inoiz ez dela amaituko.

Astelehenean albiste txar batekin hasi genuen astea, eta gaur ere, ostirala den honetan ez dira gauzak asko hobetu.

Igor izan zen astelehenean hilda agertutakoa, Santurtzi eta Euskal Herri osoa samindu zituen albisteak.

Gaur Baru, Portugaleteko laguna zian da kartzelan, bere etxetik hainbat eta hainbat kilometrotara bizitza galdu duena.

Eguerdiak jo duen bezain laster jaso dut berria, lehen informazioek Baru ere urkatua agertu dela esan didate, sinestezina, Baru oso pertsona indartsua izna da beti, horrelako ezer egiteko gai izango ez zena. Haimaika telefono dei egin ditut, berria surrumurru besterik ez zen momentuz.

Herrira heldu eta lehen pintada ikusi dut horma baten. Nire zalantza guztiak argitzen zituen margoketa, nire buruan bueltaka zebiltzan ideia denak une bakar batean belztu dira.

Egun luzea izna da, jendeari jakinarazi behar zitzaion gertatutakoa, Igor lagunaren kontu guztiaren nahasmendua oraindik nagusi da gure artean, eta beraz, informazioak arin ekin behar zion bideari.

Arratsaldeko 20:00etan zegoen zehaztuta zita Portugaleten, manifestaldia egin behar genuen Udaletxe aurreko plazatik, herria jendez lepo zegoen, Askatasunako kideak, normalean egunkarietan besterik ikusten ez ditugunak, herrikideak, ondoko herrietakoak… Baru pertsona lar ezaguna zen gure inguruan, eta azken egunotako gertakari latzek are gehiago derrigortu dute jendea kalera irtetzen.

Ez dira 10 minutu pasatu herriko aldapa baten goikaldera igo eta Beltzez jantzitako Ertzainak gure zain genituela. Zenbat?40?50? 3 furgoneta eskina ebrean bai behintzat, hori al da politika egiteko modua Balza jauna??

Norabidea aldatu dugu gure desadostasuna erakusti ostean, baina ez zaie askorik kostatu jendea “disolbatzea” pilotak gora eta ebhera hasi dira berehala, ohiuak, jendea korrika… bakoitza ahal zian dugun moduan irten gara handik (batzuek lehenago alde egin dugu egoera aurreikusita).

Lagun bat galdu dugu, batzuek aste berean bi, Portugalete eta Santurtzi bezalako herrietan horrelako gertakariek egiten duten mina ezin imagina dezake hemen bizi ez den inork, baina ez digute gure hildakoei merezi duten omenaldia egiten utziko.

Baru ez da ETAkidea, Baru epaiketaren zainz egoen oraindik, eta beraz, Balza jauna, ez al da herritar bat gehiago?

Bihar Santurtzin omenaldia Igorreri, horrekin batera Baruren goroua Portugaletera heltzeko itxaroten egongo gara asko eta asko, besterik ez bada ere, klabelin gorri bat gainean jartzeko.

Gero eta argiago daukat politikatik harago doala Euskal Herriak daukan arazoa, zein baino zein harroagoak gara (edo dira, edo zarete, batek daki!), eta soziala da arazoa politikoa baino gehiago, bizitzak daude jokoan, terroristenak , senideenak, besterik gabe behar baino gehiago mugitzen direnenak… nor ote urrengoa?

Balza jauna, amorrua daukagu gure zainetan barrena, gure lagun bat hil egin da, eta horrek sortutako mina gutxi balitz, ez duzu zuk arazorik izan zure berdugoak guregana bidaltzeko…

Ana gaixoa, Idoiak bere senide eta lagunak izan ditu kanpoan, baina Anari sikieran utziko al diote etortzen berarekin bizitza konpartitu duen horri azken agurra ematera?Otoitz egingo dugu suerte izan dezan…

Baru, guapo! bildu Igorrekin zaudeten lekuan zaudela, eta zuen besarkadak sor dezala gu guztiok bidean gidatuko gaituen izar distiratsua.

MUSU BAT

EIDER ANDRES