Izan zirelako gara, eta garelako… Ongi Etorriak!

Ongi Etorri bero bezain unkigarria jaso zuten atzo Portugaleten Felipe Gonzalez, Angel Alkalde, Peio de Vega eta Ana Lopezek.

Nautika eskolako ekitaldi aretoan zen hitzordua 19:30etan , 19:15ak inguruan jadanik jendez lepo zegoen ingurua, zehaztutako orduan zabaldu zituzten ateak, eta hogei minutu luzez etengabe sartzen joan zen hara gerturatutako jendea.

Ekitaldiari hasiera eman zitzaion ezkerraldean azken hilabetetan bizitako momentu latzak gogoratuz, horretarako oso ondo prestatuta zuten bi ahotsek gertakizunak kontatu zituzten argazkiak pantaila erraldoian agertzen ziren bitartean. Lehenengo Igor Anguloren heriotza, ostean Baruren agurra, tartean manifestaldiak, Ertzaintzaren oldarkeria,eta jadanik ezagun dituzuen beste gertakari tristeak.

Gertakari tristeak, baina Ongi Eorri eguna zen atzokoa, eta beraz, tristezia hori ezin ahaztu daitekeelarik, lau Portugaletearrei ongi etorria emateko unea zen.

Felipe Gonzalez, “PIN”, 17 urtez preso Espainiar estatuko presondegi desberdinetan. Angel Alkalde, ezker abertzaleko militante ezaguna, Muguruzaren hilketaren ostean politikan sartu eta urte batzuk beranduago iheslari gisa Euskal Herritik alde egin behar izan zuen, orain urtebete inguru atxilotu zuten audientzia nazionalean epaiketa batera zihoala, tartean hainbat osasun arazo. Peio de Vega, Portugaleten lar ezaguna, arraun taldeko entrenatzailea urte mordoan zehar, 5 urteko kartzelaldia beteta bi epealditan, otsailaren 14an askatu zuten.

Ana Lopez Barrio, euskal preso politikoa Soto del Realen, bere kide Roberto SAinzekin atxilotu zuten orain bi urte baino gehiago, martxoaren hasieran bere mutil Roberto Aranjuezeko kartzelan hil zen ,martxoaren 24an askatu zuten behin behineko espetxealdian zegoela.

Agertu ziren tula gainean, zein baino zein dotoreago, berriro etxean, berriro ezkerraldean.

Kantuak entzun zituzten, bertsoak, dantzariek ere omenaldirik beroena egin zieten, loreak eskaini eta hamaika musu eman han geunden guztion izenean.

Txalo zaparrada ugari jaso zituzten, bai haiek laurek baita atzokoan zuzenean edo zeharka omendutako Igorrek eta Baruk, eta haiekin batera, ezkerraldeko preso guztiek, eta nola ez, beren senideek, astero astero tinko mantentzen direnek beren senide eta lagunak maite dituztelako.

Txaloak nagusi, irribarreak, poztasuna ukitu garratz batekin, eta tartean, hainbat malko, ezin ekidi zitezkeenak. Mukuzapia eskuan, ondokoei begiratu eta antzeko panorama ikusten zen.

Ongi etorria berezia, hotza batzuen esanetan, han geunden denak zer ikusiko zain, eserita eszenatokiari begira. Merezi izan zuen.

Felipek, Angelek, Peiok eta Anak taula utzi zuten 45 bat minuturen ostean , orduan Juan Mari Olanok, Askatasuneko kideak hartu zuen hitza. Euskaraz lehenengo eta gure inguruaren errealitatea ezagututa erderaz geroago, esan zituen esan beharrekoak. Batzuek mitin politiko hutsatzat hartu zuten , ez ziren ez hitz soilak esan zituenak,ordea.

BERRIA; http://www.berria.info/testua_ikusi.php?saila=euskalherria&data=2006-04-30&orria=013&kont=830

GARA;http://www.gara.net/idatzia/20060429/art162092.php

Egoeraren aldaketaren zain gauden honetan…Ongi Etorri Ana!

Atzo ETA erakundeak zabaldutako su etenak sentimendu berezi eta desberdinak sortu ditu gizartearengan.

Albiste ona dela ezin ukatu, sektore guztientzat da positiboa, mezuak ordea balio gutxi dauka zabaldutakoari jarraipena ematen jakiten ez bada.

Egunkari eta telebistetan une oro informazio berdinak zabaltzen ari dira atzoz geroztik, alderdi espinoletako politikari askok aspaldiko partez lasai egingo dute lo gaur.

Denborak aurrera egitean ikusiko dugu benetan zein den eragileen nahia egoera berri honen aurrean.

Bien bitartean, Portugaleteko biztanleek epealdi ilunean eguzki izpi bat ikusiko dugu asteburu honetan. Ana Lopez, Roberto Sainz hil berri den presoaren neskalaguna aske utziko dute ondorengo orduetan 2000€ko fidantza ordaindu ostean.

Ongi Etorri Ana, eta animo, hastera goazen epe berri hau benetan aprobetxatzen jakiten badute, gure garaipena eskainiko diegu Baru eta beste euskaldun danei.

Cuando el cariño vence a la tristeza

Llegaron una noche y se llevaron a ambos. Más de dos años después, Ana López regresó a Portugalete para despedir a su compañero, Roberto Sainz, que fue ayer incinerado. Y se encontró con una muestra de afecto que logró arrancarle una sonrisa.

Los restos mortales de Roberto Sainz fueron incinerados ayer por la tarde en Portugalete. Un día más, la asfixiante presencia policial trató de impedir que los allegados de un preso muerto en la cárcel sintieran de cerca el calor de sus vecinos y amigos. Y así durante ocho jornadas consecutivas, desde que se conociera el lunes de la pasada semana la muerte de Igor Angulo.

Pero los familiares de Roberto Sainz no se quedaron solos. Muchas fueron las personas que se acercaron a las puertas del tanatorio en el que reposaban los restos del portugalujo. Algunos entraron en las instalaciones, pero fueron desalojados posteriormente por la Policía autonómica.

La Ertzaintza había cortado también el acceso para los vehículos, así que hubo que subir a pie la cuesta. Algunos ya estaban allí a primera hora de la tarde, dispuestos a aguardar el tiempo que hiciera falta con tal de transmitir sus ánimos a Ana López, compañera de Roberto Sainz y presa preventiva en Soto del Real.

Ya lo decían las pancartas situadas a la entrada de Portugalete: «Ana, maite zaitugu». Y Ana llegó minutos antes de las siete de la tarde, a bordo de un coche granate. Bajó del vehículo junto a varios agentes de paisano y de repente vio ante sus ojos un pasillo formado por decenas de ikurriñas, mientras escuchaba gritos de ánimo. Allí estaban rostros conocidos de diferentes organismos de la izquierda abertzale como LAB ­sindicato del que Sainz fue liberado­, Batasuna, del movimiento pro amnistía y Etxerat.

La alegría de ver todo ese cariño pudo en ese momento más que la tristeza por la muerte de su compañero. Y esbozó una sonrisa. Seguramente, la primera desde que el pasado viernes se enteró a través de una asistenta social de la triste noticia. Fueron unos pocos segundos, puesto que los agentes la introdujeron rápidamente dentro del edificio, donde aguardaba el resto de la familia.

Pasados unos minutos, desde el lugar donde se velaban los restos de Roberto Sainz comenzó a surgir una melodía conocida. Los familiares estaban entonando como despedida el “Eusko Gudariak”. Y aquellos que estaban en el exterior se sumaron puño en alto al himno de homenaje, reiterando a los allegados que estaban acompañados en esos momentos.